غزل 9 حافظ - شاملو: ما برفتیم تو دانی و دل غمخور ما

از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو این غزل در کتاب قزوینی و غنی نیست. ما برفتیم، تو دانی و دل ِ غم‌خور ِ ما! بخت ِ بد تا به کجا می برد آبشخور ِ ما. به دعا آمده‌ام، هم به دعا باز روَم که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ِ ما! مدّعی قصّه‌یِ آزار ِ من ِ خسته کند رشک می‌آید اَش از صحبت ِ جان‌پرور ِ ما. گر همه خَلق ِ جهان بر من و تو حیف کُنند، بِکَشَد از همه اِنصاف ِ سِتَم داور ِ ما! به سَر ت! گر همه عالَم به سَر م جمع شوند نتوان بُرد هوایِ تو برون از سر ِ ما. تا زِ وصف ِ رخ ِ زیبا یِ تو ما دم زده‌ایم ورق ِ گُل خجل است از ورق ِ دفتر ِ ما. از نثار ِ مُژه، چون زُلف ِ تو دَر دُر گیرم قدمی ک‌از تو سلامی برساند بَر ِ ما. هر که پرسید: «کجا رفت، خدارا، حافظ؟» گو: «به زاری سفری کرد و بِرَفت از دَر ِ ما.»