گلادیاتورها برای همیشه
به روایت امیر رضا تجویدی
️بین این همه تیم مدعی ملی که هر چند سال یک بار در تورنومنتهای مهم بینالمللی همدیگه رو به چالش می‌کشن، طرفدار تیمی مثل ایتالیا بودن کار چندان راحتی نیست. آتزوریها در طول تاریخ، حتی با بهترین ترکیبهای ممکن، همواره در بزنگاههایی مهم پیروزی چندان باشکوهی رو تجربه نکردند.
️چیزی شاید مشابه سرنوشت آنا در ماجرای آنتونیونی، استاد درامهای باشکوه سینمای ایتالیا در دهه 70؛ آنای زیبا و آرزومندی که ناپدید شدن شگفتیهایش در دریای بی کران در نهایت از او خاطرهای حسرتبار ساخت که در هیاهوی تلاش کلودیا برای جایگزینی زیبایی بی‌رحمانه آنا، اون هم به زور یک تزئین جعلی، فراموش نشد و مظلومیتش هنوز در ذهن سینمادوستان زبانزده.
️قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶، اون هم بعد از یک شروع نه چندان مطمئن در دور گروهی که البته در ادامه با حذف مدعیانی چون آلمان و فرانسه فراموش شد، اون‌ها رو به مدعیانی خاموش تبدیل کرد که در سکوت محض، ریشه دووندن، رشد کردن و با شکوهی عظیم، کاتارسیسی رو برای هوادارانشون رقم زدن که شاید فقط بشه با درخشش شگتفتی‌ساز دو ستاره‌ای بزرگ از سینمای ایتالیا در سالیان اخیر، مقابل چشمان جهانیان مقایسش کرد: دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی توسط روبرتو بنینی در سال ۹۹ برای زندگی زیباست، اونم با حضور رقبای قدرتمندی مثل بچه‌های آسمان مجیدی از ایران و ایستگاه مرکزی سالاس از برزیل و از سوی دیگه، بردن همین جایزه توسط پائولو سورنتینو در سال ۲۰۱۴ برای زیبایی بزرگ، در حضور رقبایی مثل شکار وینتربرگ و عمر هانی ابو اسد، اونم در حالی که کارشناسان برای هر دو کمترین شانس پیروزی رو قایل بودن، اما کارگردانان ایتالیایی درست مثل ملی پوشان فوتبالشون،
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت
