شاید برایمان این سوال پیش آمده باشد که چرا بر خلاف عرف دواوین شعرای سلف، مثنوی مولوی با نام خدا شروع نشده؛
بیت آغازین شاهنامه:
بنام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه برنگذرد
بیت اول منطق‌الطیر:
آفرین جان آفرین پاک را آنکه جان بخشید و ایمان خاک را
و شروع بوستان سعدی:
بنام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین
با این ابیات است. لیکن مثنوی با
بشنو از نی چون حکایت میکند از جدایی ها شکایت میکند آغاز می‌گردد و طبق مستندات تاریخی تردیدی نیست که اولین ابیات این کتاب بزرگ اخلاقی همین ابیات نی‌نامه است؛ باید توجه داشت که فضلا و اکابر صوفیه از بردن نام معشوق (خداوند) یا مکتوب نمودن نام حضرت باری تعالی پرهیز می‌نمودند چنانکه ابوسعید ابوالخیر در بیتی منتسب می‌گوید:
اندوه تو از دل حزین میدزدم نامت ز زبان آن و این میدزدم
پس ذکر نام پروردگار نزد نااهلان و نامحرمان دور از غیرت عشق ورزان است چرا که نام او بزرگتر از آن می‌باشد که لقلقه زبان گردد که فرمود: سبحانک اللهم و تبارک اسمم.