گوزن خالدار یا چیتال، درست مانند اکثر طعمه‌های رایج ببر، قدرت دید رنگی چندانی ندارد و به عبارت دیگر کوررنگ است. به عنوان مثال، گوزن، قدرت تشخیص و تفکیک رنگ سبز از رنگ نارنجی را ندارد. پس پوست نارنجی و راه راه ببر، او را درمیان بوته‌ها و علف‌های انبوه از دید طعمه‌ها پنهان می‌سازد؛ اما نه از دید همه‌ی آن‌ها. میمون لانگور، به عنوان گونه‌ای از پستانداران نخستی (Primates) بینایی متفاوتی نسبت به گوزن‌ها دارد و دنیا را تقریبا شبیه ما می‌بیند. دید رنگی به لانگورها اجازه میدهد تا ببرها را زودتر از گوزن‌ها شناسایی کنند و سپس یک هشدار صوتی کافی است تا زحمات ببر به هدر برود. همکاری و دوستی میمون‌های لانگور و گوزن‌های خالدار به نفع هردوی آن‌هاست. به لطف میمون‌ها، گوزن‌ها زودتر به حضور شکارچی پی می‌برند و از سوی دیگر، با حضور گوزن‌ها در آن اطراف، احتمال حمله‌ی مستقیم شکارچی به میمون‌ها کمتر می‌شود.