درویش خان اسفندیار پور، مردی کر و لال و خانواده اش در ۴۰ کیلومتری سیرجان از طریق چوپانی و باغ داری زندگی می‌کنند او پس از اصلاحات ارضی در سال ۱۳۴۰ برای اعتراض بخاطر از دست دادن املاکش، دست از باغ داری برمی‌دارد تا اینکه همه درختان زمین باقی مانده او (پس از تقسیم اراضی) خشک شوند. او به همه شاخه‌های درخت‌های میوه سنگ آویزان میکند و از آنها چون میوه حقیقی مراقبت میکند