نکته لطیفی که در این آیات وجود دارد و هریک از ما باید آن را خطاب به خود بشنویم فرمان خداوند است بر یادآوری نعمت های مخصوص که خدا به هریک از ما عطا کرده است شکر این نعمتها این است که ما هم نسبت به دیگران واسطه رحمت خدا باشیم و حتما از نعمت هایی که خدا به ما داده با دیگران صحبت کنیم! این خیلی مهم است! خدا از ما می خواهد درباره نعمت هایی که به ما عطا کرده برای دیگران بگوییم و شکرگزاری کنیم تا دیگران هم به زندگی خود توجه کرده و نعمت های مخصوص خداوند را دریابند ...ولی شرمسار خداوندیم که به گلایه و ناشکری در صحبت با دیگران عادت کرده ایم !راستی مولانا چه خوش گفت:زین خلق پر شکایت نالان دلم گرفت ،شیر خدا و رستم دستانم آرزوست ...