your browser not support this video

غزل شماره ۸۷ یکی از زیباترین غزلیات حافظ است که هر شنونده ای را در آتش نهفته خود میسوزاند. (کاین آتش نهفته که در سینه من است خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت میخواست گل دم زند از رنگ و بوی دوست از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت)