این جمله به معنای این است که اگر از طریق تجربه‌های ناخوشایند و زخم‌هایی که در زندگی خود دریافت کرده‌ایم، به خشم و انتقام‌جویی بیفتیم، آنچه که درون ما مخفی است و احساسات مخفی ماست (پوست)، ممکن است این احساسات و انتقام‌ها را بروز دهد. این جمله به ما آموزش می‌دهد که از انتقام‌جویی و تباهی پرهیز کرده و به جای آن به حل مسائل و رفع مشکلات با رویکرد صلح آمیز و مصالحه‌ای بپردازیم.