در این غزل، حافظ به مخاطبان خود توصیه میکند که تنها به درمانگران عشق، یعنی خدا و عشق الهی، احتیاج داشته باشند و از هر گونه تنگناها و مشکلاتی که به دنبال عشق مادی و مردمی می‌آید دوری کنند. او تاکید دارد که اصلی‌ترین درمان و شفای همه بیماری‌ها، عشق الهی است و هیچ نیازی به سایر درمانگران و معالج‌ها نیست.