سرو ِ چمان ِ من چرا میل ِ چمن نمی کند، همدم ِ گل نمی شود یاد ِ سمن نمی کند، دی گله ای ز طره اش کردم و از سر ِ فسوس، گفت که این سیاه ِ کج گوش به من نمی کند، تا دل ِ هرزه گرد ِ من رفت به چین ِ زلف ِ او، زان سفر ِ دراز ِ خود عزم ِ وطن نمی کند، پیش ِ کمان ِ ابرویش لابه همی کنم ولی، گوش کشیده است از آن گوش به من نمی کند!