در غزل 223، حافظ با زبانی زیبا و شعری معناگرا، به عشق و احساسات عمیق خود اشاره میکند. او در این غزل، به معنای اهمیت عشق و وفاداری به عشق، همیشگی بودن و ماندگاری آن را بیان میکند و به کسی که عشقش را از خاطر دل و جانش نبرده باشد، تعهد خود را تا ابد اعلام میکند. این غزل نمونه‌ای از زبان شعری و عشق زیبای حافظ است که هرگز از یاد و دل مخاطب نمی‌رود.