خانه خنجرهای پران به گستره ادبیات دوست داشتنی است. فیلمی که دروازه علاقه مندی من به ادبیات و سینمای شرق است. این فیلم در سبک ووشیا است. وو به معنای هنرهای رزمی و شیا به معنای قهرمانِ جوانمرد است. البته که این ژانر ادبی در سینما پلی است برای برقراری ارتباط دنیای خیالی و واقعی در متن. سینمای ژانگ بیمو قابل احترام و باور کردنی است. سینمایی که بعدها بیشتر درباره آن خواهم نوشت. این فیلم در سینمای بیمو یک اتفاق عاشقانه است برای همه سینمای جهان. سینمایی که این روزها به ورطه تکرار و تقلید از گذشته خود است و حتی اگر چیزی هم خلق می کند به واسطه تکرار زیاد است. قطعا تماشای این فیلم می تواند اندیشه سینمایی به جای بگذارد. از بازی هنرمندانه جانگ زئی تا موسیقی اومبایاشی به بیننده این فکت را می دهد که شاهد فیلمی استادانه است. دلیل انتخاب سکانس پایانی این فیلم این است که تا قبل از آن و حتی اتفاق های سینمایی بعد از آن.