این عنوان یک تصویر شعری و انتقادی از وضعیت انسان‌ها در مقابل سختی‌ها و مشکلات زندگی است. اشعاری که این جمله را تشکیل می‌دهند، احساس درد، غم و درون‌تنگی انسان را در مقابل بارهای سنگین زندگی نشان می‌دهند. این عبارت به زیبایی و قدرت تازه ای به این درک از مسائل فردی و اجتماعی می‌بخشد و به خواننده احساس مشارکت و همدردی می‌دهد.