"تو را دوست دارم چون نان و نمک"، یک "گزینۀ شعرهای عاشقانه" به قلم "ناظم حکمت" است که بیش از همه به ایده ی وصف ناپذیری عشق پرداخته است. "ناظم حکمت" در اشعار مجموعه ی "تو را دوست دارم چون نان و نمک"، تلاشی با سابقه ای دیرین و متناقض را برای انتقال عشق به شکل یک تصویر از تنها چیزی است که باقی مانده، ارائه نموده است. "ناظم حکمت" زیبایی و جلال معشوق را موضوع شعر قرار نمی دهد، بلکه به خود و به عشق اجازه می دهد تا خودش صحبت کند. صمیمی ترین و خصوصی ترین تجربه ی انسانی که عشق نام دارد، با موقعیت هایی مرتبط است که در نوسان بین "من" و "دیگری" است و برای هر انسانی واقعی و قابل درک است. شاعر از طریق نمونه هایی که در شعر خود به کار می برد، تمام عشق خود را آشکار و ملموس می کند و نمونه های مطرح شده چیزی در سطح گل و هدیه یا تصاویر عاشقانه ای که از گذشته ی شعر به جا مانده اند، نیست.