این عبارت یک اصطلاح فارسی است که به معنای عدم تحمل و عدم پذیرش یک اتفاق یا واقعیت می‌باشد. به این معنی که وقتی کسی با سخن یا اقدامی ناراحت شود ولی از خودش خشنود باشد و دچار تناقض شود، او این عبارت را بکار می‌برد که به معنای این است که او شاید از آن اتفاق رنج ببرد، اما با واقعیت موجود آشتی و صلح کرده است.