این جمله نشان دهنده این است که فردی از همه افراد خسته شده است، اما تنها با یک شخص خاص، به نام مجید بنی فاطمه، ارتباط خوبی دارد و از حضور و حمایت او لذت می‌برد. این جمله ممکن است نشاندهنده ارزش و اهمیت ویژه‌ای است که این فرد به مجید بنی فاطمه می‌دهد و نشان از ارتباط نزدیک و پایداری که با او دارد، می‌دهد.