بیا و کشتی ِ ما در شط ِ شراب انداز، خروش و ولوله در جان ِ شیخ و شاب انداز، مرا به کشتی ِ باده درافکن ای ساقی، که گفتهاند نکویی کن و در آب انداز، ز کوی میکده برگشتهام ز راه ِ خطا، مرا دگر ز کَرم با ره ِ صواب انداز، بیار زان می ِ گلرنگ ِ مشک بو جامی، شرار ِ رشک و حسد در دل ِ گلاب انداز!