خیز و در کاسه ی زر آب ی طربناک انداز، پیشتر زان که شود کاسه ی سَر خاک انداز، عاقبت منزل ِ ما وادی ِ خاموشان است، حالیا غلغله در گنبد ِ افلاک انداز، چشم ِ آلوده نظر از رخ ِ جانان دور است، بر رخ ِ او نظر از آینه ی پاک انداز، به سر ِ سبز ِ تو ای سرو! که گر خاک شوم، ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز!