توسعه بدون انسان به استبداد مي رسد چرا كه به جاي اراده عمومي بايد به اراده قاهر تكيه كند... تكيه بر اراده قاهر به جاي اراده عمومي نيز به عمران منهاي انسان مي رسد كه مانند فضاي خالي از انسان است... درست مانند نمونه چابهار كه به بهانه توسعه مردم را كنار زده بودند و از فضاي عمومي خود محروم نموده بودند