اين قطعه مربوط به مراسم مناجات شب دوازدهم ماه رمضان در سال ۱۴۰۰ مى‌باشد كه در حرم امام رضا (عليه‌السّلام) اجرا شده است.براى دسترسى به آثار حاج محمود کریمی، می‌توانید به پايگاه اطلاع‌رسانی فطرس مراجعه نمایید. متن شعر:منى كه هيچ‌كسى را ندارم الا تودوباره آمده‌ام، درد دل کنم با توهمین‌که با تو کمی درد دل کنم، خوب استفقط برای تو خود را خجل کنم، خوب استكنار سفره‌ی خود خلوتى به من دادىچه خوب فرصت هم‌صحبتى به من دادىچقدر حرف نگفته برای گفتن هستتو هم همیشه حواست به گریه‌ی من هست پناه بر تو از این خشک‌سالی آوردمبرای عرض‌ادب، دست خالی آوردمدلم گرفته، برایم نشانه‌ای بفرستبرای بغض گلویم بهانه‌ای بفرستدوباره آمده‌ام سربزیر گریه کنمنشسته‌ام، بگذارید سیر گریه کنم دوباره مثل همیشه مرا بغل کردی همیشه مشکل من را فقط تو حلّ کردیاگرچه خسته‌ای و گرچه دلخوری از منهمیشه مطمئنم دل نمی‌برى از منمرا ببخش اگر نامه‌ام سیاه شدهبیا بگو به ملائک که اشتباه شدهگدا رسیده؛ بیا و کرم‌فروشی کنبرای بنده‌ی خود باز پرده‌پوشی کنمرا ببخش اگر سمت معصیت رفتم بلد نبودم اگر راه را غلط رفتمهنوز نیستم از کرده‌ی خودم راضیقبول کن، اجلم را عقب بیندازیاگر كه توبه نكرده، اجل فرا برسدخدا كند كه به‌دادم امام رضا برسداگر بناست بميرم چه حسرتى دارمهنوز من دو سه تا كربلا طلبكارممنى كه لحظه‌ی افطارها نوا كردمدم غروب فقط ياد كربلا كردمهميشه خواسته‌ام زير پرچمش باشمغروب اوّل ماه محرّمش باشم غروب اوّل ماه و غروب روز دهمبمیرم از غم آن ضربه دوازدهم