در غزل 153 حافظ، او به زیبایی و شکوه سحر اشاره می کند، زمانی که صبحگاهی آسمان را به رنگهای زیبا و شاداب خود پوشانده و همچون خسرو، شهره و شاهانه بر آسمان می تازد. او از زیبایی و بخت خوبی که این زمان دارد تعریف می کند و از لذت برخورد با آن لحظات بی‌نظیر سحرگاهی خود لذت می برد.