عمرے کہ مےرود، نہ بہ دلخواه بلکہ زور
دارد بہ سر، کہ پاے مرا بسپرد بہ گور
یا دوزخست آخر این جاده یا بہشت
حتے اگر بہشت، نیرزد بہ ضرب و زور
نہ اشتیاق جنّت و نہ بیم دوزخ است
آنرا کہ ممکن است کنون لذت حضور
حالا کہ دور ماست چرا زخم مےزنے
با نیزه تفاخر و با خنجر غرور
آهستہ تر، کہ چند صباح دگر، دگر
حتے نمےکنے بہ خیال خسے خطور
آرے، پل صراط چنان مو، ولے رفیق
قربان آن کسے کہ کند از خودش عبور