شهید احمد جابری سال 1350 در روستای سربیشه از توابع شهرستان دهلران در خانواده ای مذهبی ديده به جهان گشود.
وی کودکیش را در دوران جنگ تحمیلی سپری نمود. آن هنگام که کشور عزیزمان مورد تهاجم دشمن بعثی قرار گرفته بود ایشان با توجه به اینکه سنش هم بسیار کم بود توانست بعنوان بسیجی افتخاری سپاه پاسداران در جبهه و در راه اسلام و قرآن، حدود شش ماه خدمت کند و بعد از آن به عنوان پاسدار افتخاری لباس رزم بپوشد. بعد از اتمام جنگ او همواره در کارهای کشاورزی و دامداری در امرار معاش خانواده خود نقش بسزایی داشت.
وقار، متانت و حسن خلق از مکارم اخلاق این شهید است. سالها پس از جنگ تحمیلی، احمد همچنان به شهادت در راه حق فکر می کرد.
با وجود اینکه پس از سالها آتش جنگ تحمیلی خاموش شد اما همچنان منافقین کوردل در گوشه و کنار کشور با بمب گذاری و قتل و عام مردم بی دفاع در روستاها و شهرها ترور و تحرکات غیرانسانی برای ایجاد رعب و وحشت در بین مردم و انحراف انقلاب اسلامی از مسیر اصلی خود تلاش می کردند. شهرستان دهلران نیز یکی از شهرستانهایی بود که به دلیل مجاورت با کشور عراق و حضور منافقین کوردل در خاک عراق بارها شاهد درگیری رزمندگان اسلام با این گروهک تروریستی بود.
سرانجام در یکی از شبهای بارانی زمستان، سال 1372 (ایشان مغازه دار بود) در حالی که از روستای جابربن انصار به شهر دهلران در حال بازگشت بود، غافل از اینکه تعدادی از گروهک منافقین در کنار جاده دهلران مهران کمین کرده اند در محاصره ی ناگهانی منافقین کوردل گرفتار می شود. به علت مقاومت و عدم همکاری با آنها ایشان را به شهادت رساندند. مزار اين شهيد گرانقدر در جوار مرقد امامزاده سید اكبر (ع) دهلران قرار دارد.