فاطمه پروانه ای نازنین! دنیای کودکانه تو را چه به این واژه‌ها، دنیای لطیف تو را چه با معادلات چند مجهولی اقتصادی؟ چه قدر دردناک و سخت است که غول واژه‌ای به نام تحریم بر روی عروسک‌های تو سایه انداخته است...
ما هیچ چیز برای گفتن نداریم، اصلا مگر کلمه ای پیدا می‌شود؟ اصلا مگر ما می‌توانیم دردهای تو را هنگام نبود پانسمان بفهمیم؟ نه ما تنها نمی‌فهمیم بلکه اگر بخواهیم هم عاجزانه مغز و قلبمان برای همدردی کم می آورد. آن کسی هم که قلم به دست گرفت و فرمان تحریم تنها دلخوشی تو را صادر کرد نمی فهمد...