بسیاری از ما انسان‌ها، با خاطراتمان زندگی می‌کنیم و با آنها در ادامه زندگی‌مان قدم برمی‌داریم و هدف‌گذاری می‌کنیم و در صورت نداشتن آن، انگار زندگی برای‌مان معنی نمی‌دهد. بله، داریم قدم در فراموشی وحشتناکی می‌گذاریم. ترسی که در تمام وجود اشباع شده است و ما با دست‌و‌پا زدن در آن، همانند فرد تنهایی که در باتلاقی فرو رفته است، می‌باشیم و در نهایت در سکوت باتلاق و در اوج تنهایی، چشمانمان بسته می‌شود. Memento همان فراموشی بزرگ است. آیا می‌شود از آن فرار کرد؟ آیا می‌شود بدون کمک کسی، نجات پیدا کرد؟
در این فیلم، کریستوفر نولان یکی از مضامین مورد علاقه‌اش یعنی اصالت یا عدم اصالتِ حقیقتِ خارج از ذهن را مطرح میکند که بعدها در فیلم «تلقین» نیز روی آن مکث کرده است. لئونارد در پاسخ به چالش مطرح شده از سوی ناتالی، اِبراز میکند که اگر چشم‌هایمان را ببندیم، جهان همچنان وجود دارد. منظور او این است که حتی اگر نتواند به خاطر بیاورد که از قاتل همسرش انتقام گرفته، این حقیقت در جهان خارج از ذهنش اصالت دارد.
*** فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی ***