«زشت و زیبای جهان را فراموش نموده و تلخ و شیرین حوادث، برابر می‌پنداشتم. بساط معاشرت غیر اهل علم را به کلی برچیدم.
در خورد و خواب و لوازم دیگر زندگی، به حداقل ضروری قناعت نموده، باقی را به مطالعه می پرداختم. بسیار می‌شد به ویژه در بهار و تابستان که شب را تا طلوع آفتاب با مطالعه می گذراندم»
این جملاتی که خوندیم، از دست نوشته های خود #علامه سید محمد حسین #طباطبایی هست. نویسنده کتاب با ارزشی به اسم «تفسیر المیزان».
خطاب قرار دادن ایشون با یک عنوان بی انصافیه. کسی که هم #فیلسوف بود هم فقیه بود و هم عارف. از روی رفتار متواضع و لباس های ساده ای که می پوشید شاید اون طور که باید نمی تونستی این آدم رو بشناسی.
اما اگه کمی باهاش آشنا می شدی، می فهمیدی که سَری توی سَر ها داره. کسی که خیلی ها دلشون میخواست تا باهاش ملاقات کنند.
مثل هانری کُربَن (فیلسوف فرانسوی) که از اون سر دنیا کوبید اومد ایران تا جوابی برای سوالات خودش پیدا بکنه.
ارتباط با اساتیدی مثل طباطبایی یکی از مهم‌ترین اتفاقات در زندگی کربن به حساب میومد؛ چرا که کُربَن معتقد بود این افراد، ادامه دهنده همون #حکمت الهی ای هستند که از زمان ایران باستان تا الان، چراغش خاموش نشده.
@farzandeIRAN_ir