در سال ۱۲۸۲ خورشیدی خداوند به واعظ اصفهانی که به « تاج الواعظين » معروف بود فرزندی عطا کرد که نامش را جلال گذاشت . شیخ اسماعیل، پدر جلال علاوه بر منبر گرم و گیرایی که داشت از حنجره ای داوودی و صدایی دلنشین نیز برخوردار بود . جلال فرزند شیخ اسماعیل هم ، صدا و حنجره را از پدرش به ارث برده بود . این موضوع را اهل خانواده همه می دانستند ولی چون جلال به احترام پدر هرگز جلوی او دهان باز نکرده بود، پدر از صدای خوش فرزندش خبری نداشت . عاقبت زمان مدرسه رفتن جلال رسید . پدر او را به مدرسه « علمیه » سپرد . این مدرسه در بازارچه رحیم خان نزدیک مسجد رحیم خان واقع بود و با منزل جلال فاصله چندانی نداشت.در مدرسه به خاطر صوت خوشی که جلال داشت مکبری و موذنی و قرائت کلام الله مجید را به او واگذار کرده بودند . یک روز عصر وقتی جلال نه ساله از مدرسه برمی گشت با خود اندک اندک زمزمه می کرد و این زمزمه تا نزدیک در منزل ایشان ادامه داشت . غافل از اینکه پدر بر خلاف معمول ، آن روز در منزل بود و صدای او را شنید . وقتی جلال پایش را از هشتی به داخل حیاط گذاشت پدرش او را صدا کرد . رنگ از روی جلال پرید و به لكنت افتاد . در این هنگام پدر با چهره ای گشاده ه و ملاطفت آمیز به فرزند گفت : « جان پدر تو صدایت خوب است و قشنگ آواز می خوانی ، من صدایت را شنیدم. حالا کمی هم برای من بخوان . وقتی جلال با صدای لرزان اندکی برای پدرش خواند پدر دستی به سرش کشید و بوسه ای از مهر بر پیشانی اش زد و گفت : « برای آواز خواندن تنها صدای خوب کافی نیست،تو باید تعلیم ببینی . آن روزها به جلال چون فرزند شیخ اسماعیل تاج الواعظين بود « تاج زاده » می گفتند . جلال تاج زاده از نه سالگی تعلیم آواز را شروع کرد و پس از اتمام فراگیری نزد استادان در آواز سرآمد شد . تاج برخلاف اینکه استادان انگشت شماری داشت دارای شاگردان فراوانی بود .او با خضوع و خشوع فراوان تعلیم می داد و با روحیه ای که داشت اکثرا از شاگردانش به عنوان شاگرد نام نمی برد و از آنها به نام دوست و رفیق یاد می برد . شاگردان تاج فراوان اند که از آن جمله می توان به استاد افتخاری ، استاد شاهزیدی و حسین خواجه امیری ( معروف به ایرج ) اشاره نمود . تاج سرانجام در چهاردهم آذر ماه سال ۱۳۶۰ دار فانی را وداع گفت و در آرامستان تخت فولاد اصفهان به خاک سپرده شد.
روحش شاد و یادش گرامی.
موسیقی:تصنیف آتش دل با صدای استاد جلال تاج اصفهانی.