در دعای هفتم از صحیفه سجادیه، امام سجاد علیه السلام به خداوند متعال پرداخته و از او غفران و رحمت می‌طلبد. این دعا نشان از فرآیند تائبه و استغفار است و نشان می‌دهد که امام سجاد علیه السلام همواره به خداوند تائب و منزجر از گناهان خود می‌باشد. این دعا نشان دهنده ستایش و تمجید از آفرینش و رحمت الهی است و نمونه‌ای از تواضع و استکانه امام سجاد علیه السلام در مقابل خداوند متعال می‌باشد.