از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو
این غزل در کتاب قزوینی و غنی نیست.
ما برفتیم، تو دانی و دل ِ غمخور ِ ما!
بخت ِ بد تا به کجا می برد آبشخور ِ ما.
به دعا آمده‌ام، هم به دعا باز روَم
که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ِ ما!
مدّعی قصّه‌یِ آزار ِ من ِ خسته کند
رشک می‌آید اَش از صحبت ِ جان‌پرور ِ ما.
گر همه خَلق ِ جهان بر من و تو حیف کُنند،
بِکَشَد از همه اِنصاف ِ سِتَم داور ِ ما!
به سَر ت! گر همه عالَم به سَر م جمع شوند
نتوان بُرد هوایِ تو برون از سر ِ ما.
تا زِ وصف ِ رخ ِ زیبا یِ تو ما دم زده‌ایم
ورق ِ گُل خجل است از ورق ِ دفتر ِ ما.
از نثار ِ مُژه، چون زُلف ِ تو دَر دُر گیرم
قدمی ک‌از تو سلامی برساند بَر ِ ما.
هر که پرسید: «کجا رفت، خدارا، حافظ؟»
گو: «به زاری سفری کرد و بِرَفت از دَر ِ ما.»