ای فروغ ِ ماه ِ حُسن از رو یِ رَخشان ِ شما
آب ِ رو یِ خوبی از چاه ِ زنَخ‌دان ِ شما!
عَزم ِ دیدار ِ تو دارد جان ِ بر لب آمده
بازگردد یا برآید؟ چیست فرمان ِ شما؟
#
ای صبا! با ساکنان ِ شهر ِ یار از ما بگوی
ک«ای سَر ِ حق ناشناسان گویِ میدان ِ شما!
گر چه دوریم از بساط ِ قُرب، همّت دور نیست
بنده‌یِ شاه ِ شُمائیم و ثناخوان ِ شما.
عمر تان باد و مراد، ای ساقیان ِ بزم ِ جَم!
گر چه جام ِ ما نشد پُر مِی به دوران ِ شما.»
#
ای شهنشاه ِ بلنداختر! خدا را، همّتی
تا ببوسم هم‌چو گَردون خاک ِ ایوان ِ شما.
کَس به دوْر ِ نرگس‌ات طَرْفی نَبَست از عافیَت،
بِهْ که نفروشند مَستوری به مَستان ِ شما.
بخت ِ خواب‌آلود ِ ما بیدار خواهد شد مَگَر،
زان که زَد بر دیده آب از رو یِ رَخشان ِ شما.
کِی دهد دست این غَرَض، یا رب، که هم‌دستان شوند
خاطر ِ مجموع ِ ما، زلف ِ پریشان ِ شما؟
با صبا همراه بفرست از رُخ‌ات گُل‌دَسته‌ئی
بو که بوئی بشنویم از خاک ِ بستان ِ شما.
میکند حافظ دعائی، بِشنو آمینی بگو:
روزی‌یِ ما باد لعل ِ شکَّرافشان ِ شما!