بی مهر ِ رُخ‌ات روز ِ مَرا نور نمانده‌ست
وَ ز عُمر، مرا جز شب ِ دیجور نمانده‌ست.
وصل ِ تو اجل از سَر ِ ما دور همی‌داشت
از دولت ِ هِجر ِ تو کنون دور نمانده‌ست.
نزدیک شد آن دم که رقیبان ِ تو گویند:
«دور از دَر ت آن خسته‌یِ رنجور، نمانده‌ست!»
در هجر ِ تو، گر چشم ِ مرا آب نمانَد
گو خون ِ جگر ریز که معذور نمانده‌ست!
صبر است مرا چاره‌یِ هجران ِ تو، لیکن
چون صبر توان کرد، که مقدور نمانده‌ست.
مِن‌بعد چه سود اَر قدمی رنجه کند دوست؟-
چشم ِ من ِ دل‌خون شده معمور نمانده‌ست.
حافظ زِ غم از گریه نپرداخت به خنده -
ماتم زده را داعیه‌یِ سور نمانده‌ست!
غزل 29 از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو
اجرا: سهیل قاسمی