شخصی آمد خدمت امام جواد عرض کرد که آقا، یک نصیحتی کنید به ما. حضرت چند تا نکته را فرمودند؛
اول: تَوَسَّدِ الصَّبرَ: در برابر سختی‌ها و مشکلات دنیا، صبوری و شکیبایی پیشه کن (توصیه‌ی به صبر).
دوم: إِعتَنِقِ الفَقرَ؛ فقر را در آغوش بگیر. حالا فقر، نه آن فقرِ اقتصادی، بلکه اسلام، با تهیدستی و با گداپروری مخالف است. فقری که در این روایت است، یعنی حاج آقا، اول‌ثروتمند هم که هستی، درِ خانه‌ی خدا، گدا باش و خودت را گم نکن. دنیا را اگر ریختند در دامنت، خودت را فقیر بدان. خوشا به حال آن کسی که هر چه بیش‌تر نصیبش می‌شود، عبادتش هم بیش‌تر می‌شود.
سوم، حضرت در این «تَواصَعُوا بِالحَق» فرمودند: وَ إِرفَضِ الشَّهَوات: از شهوات خودت فاصله بگیر. یکی از توصیه‌های حضرت، شهوت‌رانی و امیال نفسانی را تعقیب کردن، حضرت می‌فرماید این‌ها را رها کن.
و چهارم: وَ خَالِفِ الهَوَی: حضرت فرمودند: از هوی‌پرستی هم فاصله بگیر.
جمله‌ی پایانی، حضرت فرمودند(نصیحتِ پایانیِ امام جواد): وَ إِعلَم أَنَّکَ لَن تَخلُو مِن عَینِ الله فَانظُر کَیفَ تَکون» (تحف العقول عن آل الرسول صلی الله علیه وآله، ج 2، ص 455). آقا فرمودند، این را بدان که تو هیچ‌گاه از نگاهِ خدا، پنهان نمی‌شوی... مردم! همه جا خدا شما را می‌بیند.