ساقیا! برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کُن غم ِ ایّام را
ساغر ِ می بر کف‌ام نِه تا زِ بَر
بَرکَشَم این دَلق ِ اَزرَق‌فام را
گر چه بدنامی‌ست نزد ِ عاقلان،
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را
باده دَردِه! چند از این باد ِ غرور
خاک بر سر نفس ِ نافرجام را
دود ِ آه سینه‌یِ نالان ِ من
سوخت این افسرده‌گان ِ خام را
محرم ِ راز ِ دل ِ شیدا یِ خود
کَس نمی‌بینم زِ خاص و عام را
با دل‌آرامی مرا خاطر خوش است
ک‌از دل‌ام یک‌باره بُرد آرام را