پروژه ی خرد-شهر ماحصل استودیوی آموزشی میکرویونیت می باشد که در سال 1400 در مرکز نوآوری شهری تهران (توییک) برگزار شد.
در شهری مانند تهران، که جمعیت با ظرفیت فیزیکی موجود و زیرساخت ها در تعارض است اسکان به موضوعی مهم تبدیل شده است. در نتیجه زندگی در واحدهای کوچک برای شهروندان تبدیل به یک راه‌حل در دسترس شده است. روند جدید این سوال را مطرح کرده است که چگونه می‌توان در چنین واحدهای کوچکی سبک زندگی با کیفیت به دست آورد؟ پروژه ی “خُرد-شهر” به عنوان پاسخی برای این پرسش تعریف شده است.
خانه به عنوان محل اقامت انسان شامل امکانات و تجهیزات رفاهی است؛ بنابراین خانه را می توان به دو بخش اصلی تقسیم کرد. بخش امکانات و کنسول زیستی و بخش دوم فضای خالی که امکان استفاده از کنسول را فراهم می کند و به عنوان بستر رویدادها عمل می کند. در واقع فضای زندگی همان فضای خالی است.
خانه‌ها معمولاً با فضای منفی ثابت برنامه ریزی می‌شوند اما آیا نیاز کاربران به فضای منفی ثابت است؟ در حالی که فضای منفی یک خانه غیرفعال است، همیشه در محله خانه‌ای نیاز به فضای منفی بیشتری دارد. از سوی دیگر فضای منفی غیرفعال یک خانه، فضای کوچکی است که نفع زیادی برای شهروندان ندارد. اما چه می شود اگر فضای منفی با قابلیت تغییر اندازه و به اشتراک گذاشتن با همسایه ها بود تا فضا سخاوتمندانه برای فعالیت های گوناگون در اختیار شهروندان قرار گیرد؟ این قابلیت در یک مجتمع مسکونی می‌تواند یک پلازای شهری مناسب برای ساکنان و شهروندان ایجاد کند. در نتیجه این میدان ها به بستری برای ارتباط فعال بین شهر و خانه تبدیل می‌شوند.