وقتی بر عواطف خلق چنگ می زنند تا عقاید خود را حقنه کنند، حاصلش اشک گرفتن نیست، شک افکندن در قلب هایست که فارغ از هر ریشه و اندیشه ای، برای شهید وطن حرمت قائلند....این نمایش مزورانه اما بیش از هر چیز، بی حرمتی به خود شهید بود، به تن شهید....به منزلت و مقامش........حاصل این پروپاگاندای پلید، تبدیل تن شهید به بدن ایدئولوژیک بود تا از رنج دیگران، گنج دکان خود را تامین کنند!....کاسبی از تابوت شهید، عبادت نیست، شرارت است...تابوتی که تمام رنج ها، صبرها و چشم انتظاری های پدر و مادرش را در خود ذخیره دارد...کاش حرمت مادرش را نگه می داشتید....مادری که حریم حرمت شهید است...به قول روزبه بمانی: به هر تابوت خالی که رسیدی بغل کردیش گفتی بسه برگرد....آخه تنها واسه تابوت خالی مگه چند سال میشه مادری کرد؟ زهره شاه حیدری