بنا بر نظر تاریخ نگاران، فلسطین از عصر حَجَر محل سکونت بشریت بوده است. قدیمیترین نام شناختهشده فلسطین «سرزمین کنعان» است که از عربهای کنعانی نخستین گروه مهاجر به فلسطین، گرفته شده است.[۱۳] این گروه در سال ۳۵۰۰ قبل از میلاد، فلسطین را برای مهاجرت برگزیدند. اسم فلسطین برگرفته از اقوام مهاجری است که در حدود ۱۲۰۰ قبل از میلاد، از غرب آسیا به این سرزمین مهاجرت کردند. اعتقاد به توحید و یگانگی خدا در فلسطین، از زمان ورود ابراهیم نبی بوده است. حضرت ابراهیم فلسطین را برای سکونت برگزید و توحید را در این سرمین گسترش داد. بعد از ابراهیم، فرزندش اسحاق، سپس نوهاش یعقوب در فلسطین ماندند؛ امّا فرزندان یعقوب به مصر مهاجرت کردند. نوادگان و فرزندان یعقوب که به بنیاسرائیل معروف بودند، پس از وفات حضرت موسی به رهبری حضرت یوشع به فلسطین بازگشتند. پس از آن هرجومرج فلسطین را دربرگرفت و این وضع تا زمان طالوت ادامه یافت. حضرت داوود حدود سال ۱۰۰۰ قبل از میلاد، بیتالمقدس را پایتخت حکومت خود قرار داد. پس از داوود، فرزندش سلیمان حکومت را به دست گرفت و از این زمان فلسطین شاهد عمران و آبادنی وسیعی بود. در طی قرنهای طولانی بیشتر ساکنان فلسطین، عرب کنعانی بودند و به مرور با دیگر اقوام عرب در هم آمیختند. همچنین در دورههایی، یهود در برخی مناطق فلسطین به حکومت رسیدند؛ امّا در سال ۶۳ قبل از میلاد، رومیان بر فلسطین مسلط شدند و یهودیان را تحت سیطره خود قرار دادند. سال ۳۰ میلادی آغاز نبوت حضرت عیسی(ع) بود. او تعالیم خود در شهر اورشلیم آغاز کرد و به هدایت مردم مشغول بود. طوطی