عشق و عاشقی در فرهنگ ایرانی از قدیم الایام تاکنون جایگاه ویژه‌ای داشته‌اند. در این فرهنگ، عشق به عنوان نهادی مقدس و مهم شناخته می‌شود که از زمان‌های باستان تا به امروز بر جامه‌های شعر، نقاشی، موسیقی و هنرهای دیگر اثر گذاشته است. عاشقی در این فرهنگ به عنوان حالتی از عشق و مشتاقی نسبت به معشوق و موجودی دیگر توصیف می‌شود که با ولع، اعتقاد و انگیزه‌هایی عمیق و پاک تعبیر می‌شود. عشق و عاشقی در فرهنگ ایرانی نمادهایی از زیبایی، آرامش، همدلی و وحدت تداعی می‌کنند که از آن به عنوان یکی از ارزش‌های اصیل و ریشه‌های اصلی فرهنگ ایرانی می‌گویند.