امام علی بن ابی‌طالب (علیه السلام): أَنَّهُ قَالَ فِي مُنَاجَاتِهِ إِلَهِي أُفَكِّرُ فِي عَفْوِكَ فَتَهُونُ عَلَيَّ خَطِيئَتِي ثُمَّ أَذْكُرُ اَلْعَظِيمَ مِنْ أَخْذِكَ فَتَعْظُمُ عَلَيَّ بَلِيَّتِي.
الهى! به بخشايش تو می‌انديشم، در نتيجه خطا و گناهم بر من آسان مى‌شود، سپس سختى كيفر تو را به ياد مى‌آورم، پس بلا و گرفتاريم بر من بزرگ مى‌نمايد.
"بحار الأنوار، ج 91، ص 92"