سول امامی، رزمنده بود به روزگار جنگ و بازنشسته اداره تعاون و کار و امور اجتماعی در روزگار ما و همچنین مشاور امور ایثارگران در استانداری. شهریور ۵۹ بود که به مناطق جنگی اعزام شد. کم سن و سال بود و دانش آموز. در ابتدای جنگ از موقعیت جنگی چندان اطلاعاتی در دسترس رزمنده ها نبود، رسول هم مثل خیلی از رزمنده ها راهی جبهه و تا پایان جنگ در آن ماندگار شد. او در ابتدای گفت وگو ما را با خود به خرمشهر می برد و این طور شروع می کند: ایستادن ها به پشتوانه مردم بود شرایط طوری بود که در خرمشهر، عراقی ها تا مسجد جامع آمده بودند. در طول روز ما به همراه بچه های خرمشهر آن ها را به عقب و تا نزدیکی مرز ب می گرداندیم و دوباره صبح، سر و کله عراقی ها در شهر پیدا می شد. این ایستادن ها آن هم با دست خالی با پشتوانه خود مردم خرمشهر که زن و مرد و پیر و جوان نداشت، انجام می گرفت. مردم شهر برای رزمنده ها غذا آماده می کردند و با اندک تجهیزاتی که داشتند، مواد منفجره می ساختند و در اختیار رزمنده ها قرار می دادند. حرف هایش از خرمشهر پر از مبارزه است، پر از ایستادن هایی که در قد و قواره واژه نمی گنجد، از مردم روزگار جنگ چنین می گوید: «خوب خاطرم هست در طول روزهای جنگ مردم در روستاها و شهرها و از همه جای ایران بافتنی می بافتند و روی آن می نوشتند هدیه به رزمنده ها و به مناطق جنگی ارسال می کردند. غذا می پختند و به جبهه می فرستادند. مواد غذایی، لباس و آنچه که به نظرشان به کار رزمنده ها می آمد را به جبهه ارسال می کردند. آن زمان کمی بالاتر از فلکه چهارسوق اصفهان مسجدی بود به نام دکتر بهشتی، مردم آنجا می آمدند و اقلامی که قرار بود، برای رزمنده ها ارسال شود را بسته بندی می کردند.» حضور مردم بر بالین رزمنده های مجروح صدایش لابه لای خاطراتش، کمی ترک می خورد، درست زمانی که حرف از حضور مردم بر بالین رزمنده های مجروح می شود: «در زمان مجروحیت رزمنده ها و اعزام آن ها به بیمارستان ، بسیاری اوقات پدر، مادر و اقوام بچه ها نبودند که برای مراقبت و سر زدن به آن ها به بیمارستان بیایند، آنچه آن سال ها اتفاق می افتاد، حضور مردم عادی در بیمارستان ها بود. معمولاً این ملاقات مردم از رزمنده ها در طول هفته انجام می شد، اما روزهای جمعه و بعد از نماز جمعه حال و هوای دیگری داشت. مردم دسته دسته برای ملاقات رزمنده ها به سمت بیمارستان هایی که مجروحان جنگی در آن بستری بودند، می آمدند. نماز جمعه حسابی شلوغ می شد. از دم مسجد امام تا نزدیک قیصریه مردم می نشستند. استقبال بالا بود. خیلی از اعزام ها در دل نماز جمعه به وجود می آمد. بعد از اقامه نماز مردم به سمت بیمارستان ها سرازیر می شدند، کمپوت و آب میوه برای رزمنده ها می آوردند. با توجه به اینکه ممکن بود، دست رزمنده ای در گچ باشد و شرایط مناسبی نداشته باشد، کمپوت را باز می کردند و در دهان رزمنده می گذاشتند یا اگر شدت جراحات وارد شده به مجروحی بالا بود و امکان پایین آمدن از تخت را نداشت یا پایش مشکل داشت، برای او لگن می گذاشتند. لباسش را عوض می کردند. گاهی هم عده ای ۲۴ یا ۴۸ ساعت بالای سر رزمنده مجروحی که هیچ کسی را نداشت، می ماندند و کارهای او را انجام می دادند. من در عملیات حصر آبادان سال ۶۱ از ناحیه ران و ساق پا مجروح شدم. مجروحیتم طوری بود که به مرکزی به نام شهدای تجریش در تهران و بعد از آن هم به بیمارستان اعزام شدم. کسی را نداشتم، اما مردم برایم لباس نو آوردند و هر کاری که از دستشان برمی آمد نه برای من که برای سایر رزمنده ها هم انجام دادند. آن سال ها فرودگاه شهید بهشتی نبود و زمانی که مجروحان را با هواپیما به اصفهان می آوردند، فرودگاه نزدیکی های فلکه فیض بود. مردم با موتور و ماشین می آمدند که بچه ها را به بیمارستان منتقل کنند. عکس روز خاک سپاری مکثی می کند، بغض ترک خورده اش می پیچد بین صدای کمی گرفته اش و بی مقدمه سر اصل مطلب می رود و می گوید: راستش من یکی از شهدای زنده جنگ هستم. در عملیاتی که در سال ۶۱ انجام شد، به گمان اینکه شهید شده ام من را به سردخانه بردند و بعد از آن هم داخل قبر گذاشتند. از آنجا که وصیت من این بود که اگر شهید شدم همان جا به خاک سپرده شوم، با پیگیری دوستان اجازه خاک سپاری هم صادر شد. بهت را فرو می دهیم و به دنبال چرایی ماجرا در کلامش می گردیم و او هم موضوع را چنین بیان می کند: «قضیه از این قرار بود که بعد از مجروحیت من را به بیمارستان طالقانی آبادان انتقال دادند. از شدت جراحات وارد شده به کما رفتم و در نهایت با اعلام این خبر که شهید شده است به سردخانه منتقل شدم و بعد هم من را در قبر قرار دادند و حتی سنگ لحد را هم رویم گذاشتند، می خواستند خاک بریزند که یکی از بچه ها می گوید؛ دستش تکان می خورد و بعد بلافاصله به بیمارستان انتقالم دادند و در نهایت اینکه زنده ماندم. در بیمارستان بودم که متوجه این ماجرا شدم و بعد از حدود یک سال و نیم از این قضیه شخصی به نام اکبری که عکس آن روز را گرفته بود، پیدا کردم و از او خواستم عکس آن روز خاک سپاری را برای من ارسال کند. شهید زنده جنگ اسارت پنج عراقی با اسلحه بدون فشنگ رسول امامی ما را با خود دوباره به خرمشهر برمی گرداند «عملیات خرمشهر بود و ما در اسکله حضور داشتیم که مهمات تمام شد. من به دنبال مهمات بودم که متوجه سیاهی شدم که از جلوی چشم هایم رد شد. احساس کردم باید عراقی باشد. با چند اصطلاح عربی قص و سلم نفسک یک مرتبه پنج عراقی از داخل سنگر بیرون آمدند. آن لحظه اسلحه داشتم اما فشنگ نه. گلنگدن اسلحه را کشیدم و آن پنج نفر را به سمت بچه های خودمان بردم. از یکی از بچه ها فشنگ گرفتم، آن موقع بود که اسرای عراقی تازه متوجه شدند که بدون هیچ فشنگی آن ها را به اسارت گرفته ام. بچه های خرمشهر از من پرسیدند با این اسرا چه می خواهی بکنی، گفتم آنها را تحویل می دهم. یک لحظه برگشتم و دیدم که اسرا را ردیف کرده اند تا به رگبار ببندند. هر کاری کردند اجازه این کار را ندادم و تصمیم گرفتم که خودم آنها را تحویل دهم. در مسیر، بچه های رزمنده هرچه خوراکی به من می دادند، من هم به اسرا می دادم. در مسیر که بودیم یکی از اسرا یک ساعت و یک نفر دیگر از آن ها یک انگشتر طلا به من داد و در نهایت به کمپی که قرار بود عراقی ها را آنجا تحویل دهم، رسیدیم. این قضیه گذشت و گذشت تا اینکه به دفتر امام خمینی (ره) و دفتر آیت الله خامنه ای (مدظله العالی) در تهران برای گرفتن مجوز رفتن به کمپ اسرای عراقی رفتم تا چیزهایی که پیش من بود را به آنها برگردانم. به واسطه ستاد مشترک و به همراه یک روحانی و یک راننده به سمت کمپی که در محل ورزشگاه تختی تهران بود، رفتیم. اسرا در حال ورزش بودند. به واسطه رابط عراقی ها خواسته ام را مطرح کردم. در ابتدا نپذیرفتند به گمان اینکه قصد ما انجام یک حرکت تبلیغاتی است، اما کمی بعد پذیرفتند و با صدای زنگ و سوت اسرا همه به خط شدند. رابط ماجرا را برای اسرا گفت. دیدیم که دو نفر از اسرا جلو آمدند و گفتند که من را شناختند و ماجرای آن روز را تعریف کردند. من هم انگشتر و ساعتی که از اسرا دستم بود را رسید کردم و تحویل ستاد مشترک دادم. به واسطه تعریف آن دو نفر عراقی که با تعریف کردن ماجرا، صحت صحبت من را تأیید کردند حدود هفت، هشت دقیقه تمام اسرا دست می زدند. زهره شاه حیدری