خوارزمشاهیان دودمانی تُرک‌تباربا فرهنگ ترکی-ایرانی و سنی مذهب بودند که غلامان ترک آن را بنا نهادند. این دولت بر ایران و آسیای میانه حاکم بود.خوارزمشاهیان ابتدا به عنوان دولتی دست‌نشانده از طرف سلطان‌نشین سلجوقی بوده و پس از مدتی، به صورت پادشاهی مستقل حکومت کردند. بنیانگذار این دودمان، فردی بنام انوشتکین بود که در سال ۱۰۷۷ میلادی ملکشاه سلجوقی او را به عنوان شحنه و حاکم خوارزم منصوب کرد. فرزندان انوشتکین (تا پیش از ۱۱۵۷ میلادی) به نمایندگی از پادشاهان سلجوقی بر خوارزم حکمرانی می‌کردند. مورخان قرون وسطی مانند حافظ ابرو و رشیدالدین فضل‌الله همدانی بر این باور بودند که انوشتکین از قبیله بیگدلی از ترکان اوغوز است، در حالی که کافسوغلو مورخ ترک می‌گوید انوشتکین از خلج‌ها یا چگل بود و مورخ باشقیر، زکی ولیدی بر این باور است که آن‌ها از تبار قبچاق‌های قانگلی یا اویغورها بوده است. وسعت قلمرو این سلسله طبق تخمین ۲٫۳ (یا طبق تخمین دیگر ۳٫۶) میلیون کیلومتر مربع بوده‌است.