دعوای زرگری یک نماینده اصطلاح طلب(!) با وزیر دولت اصطلاحات سال 83، اعلمی در قامت پژواک صدای مردم(!) با ژست همیشگی خود یعنی یک دست در جیب، زنگنه وزیر نفت خاتمی را به مجلس کشانده و مثلاً سؤال پیچ می کند و تخلفات متعددی از رشوه دادن استات اویل تا بورسیه کردن عباس آخوندی (وزیر مسکن بعدی در دولت روحانی) را ردیف می کند و همه فکر می کنند که به کمتر از عزل وی راضی نخواهد شد ولی بعد از پاسخ زنگنه با کمال تعجب و خلاف رویه معمول وی، قانع می شود!
این که زنگنه همچون خود اعلمی استاد بازی با کلمات و سفسطه و توجیه بود و هست به جای خود، تعجب از مثل اکبر اعلمی است که چطور قانع می شود. او فردی است که به کوچکترین بهانه ای وزیر یا رئیس مجلس را (البته اگر رئیس حدادعادل باشد نه کروبی!) به باد انتقاد و سؤال می گیرد به ندرت می شود که از توضیحات کسی در مورد سؤالش قانع شود و همیشه خود را محور حق و حقیقت و نماد قانون اساسی و دیگران را باطل و شر می پندارد.
ابته اگر ارادت بیحساب اعلمی به این جریان و رئیس آن را در نظر بگیریم این قانع شدن، مصلحتی توجیه پذیر باشد. و البته با این سؤال و جواب ژست مثلاً پرسشگری خود و این که با کسی رودربایستی ندارد را هم حفظ کرده است.