آن بوسه های ناکرده میان دهان توست من تشنه کام و آب گوارا در کنار توست سر تا به پای تو مظهر زیبایی ست گل من با آن نگاه نجیب که در دیدگان توست تو باغی با بنفشه ی گیسو و سرو قد تنت یاس است و گونه و گل ارغوان توست خورشید تاریک شده در ابر گم شود از شرم آن نوری که در آسمان توست با بوسه ای در آتش خود می سوزانی م پارسا