در «مقام شهادت» گفتیم که: «وظیفه‌ی ما» این است که «خدا» را «شهادت» بدهیم!
حال، بعد از «شهادت» و در راه رسیدن به کمال «وظابف دیگر ما» چه هستند؟!
وظیفه ما به عنوان «شیعه اولیاء الله» و «پیروی از آن‌ها» چیست؟!
ما به نسبت این بزرگان و خودِ الله چه نسبت و موضعی داریم؟!
در این مبحث از آیات و روایات زیر صحبت شده است:
«وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا» [قرآن کریم، 31: 2 (بقره)]
«اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا» [قرآن کریم، 41: 33 (احزاب)]
«فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَىٰ» [قرآن کریم، 9: 53 (نجم)]
«مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ» [قرآن کریم، 18: 50 (ق)]
«لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» [قرآن کریم، 21: 33 (احزاب)]
«لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا» [قرآن کریم، 143: 2 (بقره)]
«وَ بِاسْمائِكَ الَّتى مَلَأَتْ ارْكانَ كُلِّ شَىءٍ» [دعای کمیل]