این جمله نشان دهنده احساس تنهایی و عدم توجه دیگران به شخصیتی است که آن را بیان میکند. این احساس ممکن است باعث افسردگی و انزوا شود و فرد را به احساس عدم ارزشیابی خود و دیگران بکشاند. این ممکن است نتیجه‌ای از تجربیات یا رویدادهای نامطلوب در زندگی فرد باشد که باعث شده تا احساس عدم قبولی و عدم علاقه دیگران به او شود.