این جمله بیانگر احساس تلخ و ناامیدی نسبت به زندگی است که در آن انسان به عدم احساسات و ارتباط انسانی میانجامد. این جمله نشاندهنده احساس تنهایی، بیاعتراضی و غمگینی است که انسان ممکن است در مواجهه با وجود بیاحساسی و بیماریهای روحی و اجتماعی تجربه کند.