گلدان و آباژور در فیلم های زمان ضرغامی به عنوان عناصری مهم و غیر قابل انتقال از زندگی روزمره به صحنه های درونی و خیالی شخصیت ها استفاده می شدند. این دو عنصر از جنبه های زیبایی شناسی و نمادین فیلم به کار می رفتند و می توانستند احساسات و افکار شخصیت ها را بیان کنند و بر کارکردهای نمایشی فیلم تأثیر بگذارند. از طریق استفاده از گلدان و آباژور، زمان ضرغامی می توانست داستان ها و ابعاد نهان شخصیت ها را به تصویر بکشد و مخاطب را به تأمل و تفکر درباره زندگی و مرگ و زندگی پس از مرگ وادار کند.