این عبارت به این معنا است که هر کس که محبت و مهربانی به دیگران نشان دهد و از خود نیکو باشد، به عنوان یک انسان خوب شناخته می‌شود. این جمله نشان دهنده اهمیت و ارزش اخلاقی و رفتاری مثبت است که افراد باید در جوامع به آن پایبند باشند تا همه با هم زندگی را بهتر و دوست داشتنی تر کنند. به عبارت دیگر، این جمله تاکید میکند که راه بهترین رفتار انسان، نیکویی و محبت نشان دادن نسبت به دیگران است.