این بیت شعر از شاعر معروف ایرانی، مولوی، به تازگی مورد توجه قرار گرفته است. در این بصیرت پراکنده، مولانا به طبیعت تشنه خویش اشاره دارد و آرزوی یافتن آرامش و آرامش دل را ابراز می کند. او با آواز باران نیکرده، انتظار شفافیت و روشنایی در زندگی خود را دارد. این خط شعر از عمق احساسات و تفکرات شاعر نشأت می گیرد و یک احساس شدید از تلاش برای یافتن نور و رهایی را به مخاطب القا می کند.