حکومت رئیسی به معنای داشتن یک رئیس اجرایی قوی است که تمام قدرت اجرایی و انتخاباتی را در اختیار دارد و تصمیم‌گیری‌های اصلی را انجام می‌دهد. این نوع حکومت معمولاً در سیستم‌های حکومتی تمام‌مرداری و دیکتاتوری وجود دارد.
حکومت روحانی به معنای داشتن روحانیت به عنوان عنصر اصلی در حکومت است، که رهبران دینی بر خلاف رهبران سیاسی یا نظامی، نقش اصلی را ایفا می‌کنند. این نوع حکومت بیشتر در سیستم‌های دینی یا توطئه ای وجود دارد.
در حالی که حکومت رئیسی به رهبری قوی و مرکزی تاکید دارد، حکومت روحانی بر اساس اصول و ارزش‌های دینی و مذهبی عمل میکند و رهبران دینی نقش تعیین‌کننده‌ای در اتخاذ تصمیمات دارند.