این عبارت معمولا به معنای این است که هر کس که از اشرافیت و فساد و بی‌رحمی و جرم و گناهان زیادی در زندگی خود داشته باشد، در پایان عمرش به جهنم خواهد رفت و دچار عذاب و پشیمانی خواهد شد. این اصطلاح برای ترسیم معنای تأکید بر اهمیت عمل خوب و از نظر مذهبی, اخلاقی و انسانی به دوری از گناهان و بدیها و نیکی به عنوان راهی برای جلوگیری از رفتن به جهنم بکار می‌رود.